Yazı
Yazar : Ali YALÇIN
80493 Görüntülenme
Onlar Çaresizliklerinden, Biz İse İnsanlığımızdan Utandık
Ali YALÇIN

Dayanmak zorundaydı. Bedeni henüz çok küçücüktü. Keşke yaşadığı acılar ve çilesi de bedeni kadar küçük olsaydı. Hava yağıyor, normal insanlar ayakkabılarıyla ayakta durmakta zorlanıyorlardı. O ise başında otuz kiloluk Ramazan Kumanyasını yere düşürmeden eve ulaştırmak zorundaydı. Başka da şansı yoktu. Belli ki babası ve abisi de yoktu. Küçücük bedeni büyük bir sorumluluk kuşanmıştı. Dünyanın başka yerlerinde onun yaşındaki çocukların marketten alışveriş poşetlerini bile eve götürmelerine müsaade edilmiyordu. Götürmek isteseler aileleri müdahale ediyor, “Sen bunu taşıyamazsın, Allah korusun belini incitirsin” deniliyordu.  Keşke ona da “Sen bu yükü çekemezsin küçük çocuk” diyen olsaydı.

Arakan Kamplarından söz ediyorum. İnsanlığın vicdanının tatile çıktığı kamplardan…

Bangladesh havaalanında 3 saat bekletildikten sonra kamplarla ilgili en ufak cümle kurmadan girdik ülkeye. Asla yardım kuruluşu olmadığımızı, bireysel olarak turistik amaçlı geldiğimizi söylememiz istenmişti. Çünkü kamplara giriş çıkışa ve yardım organizesine asla müsaade edilmiyordu. Ülke halkının fakirliği nedeniyle 100 bini aşan mülteci, yük olarak görülüyor ve bir an önce ülkelerine dönmeleri bekleniyordu. Boğazlanmak, hunharca öldürülmek, ateşte canlı canlı yakılmak pahasına geri dönmeleri... Arakan’dan gece karanlığında teknelerle ölümü göze alarak hayatta kalmak için kaçan ve çok azı kurtulan insanlardı onlar. İnsanların şükretmekte cimri davrandıkları dünya da hayatta kalma şansını yakalayabilmiş olmaya şükrediyorlardı.

Coxbazar’da kaldığımız otelden sahuru müteakip ayrılıp yola koyulduk. Yardımcı olan arkadaşlar “Eğer yakalanırsanız biz sizi tanımıyoruz” dediler. Belli ki ödeyecekleri bedel ağırdı.

Önceden aktarılan yardım paraları ile 3500 aileye Ramazan Kumanyası alınmıştı. Sabahın erken saatlerinde kampa ulaştık. İnsanlar kilometreyi aşan kuyruk oluşturmuştu. Hava çiseliyordu. Acele etmeliydik. Parantez içinde; ayaklarında ayakkabı olmayan o kadar insanı ilk defa bir arada gördüğümü belirtmeliyim. Selamla başladık. Bir kişi önceden dağıtılan kuponları topluyor, biz ise birkaç koldan yardım çuvallarını teslim ediyorduk. Keşke bir çırpıda teslim edilebilecek bir yöntem olsaydı. İzdihamı engellemek için tek sıra dizilmişlerdi. Bir kişinin bile sırayı ihlal etmesine müsaade edilmiyordu. Bir yanlışlık biranda her şeyi alt üst edebilirdi.

Bazı aileleri temsilen küçücük çocuklar sıraya girmişlerdi. Alıp kenara koyma ve daha sonra götürme şansları yoktu. Aldıkları gibi yağmurdan kaçırmak ve küçücük barakalarına ulaştırmak zorundaydılar. Kadınlar, yaşlılar ve çocuklar… Yaşanan trajedi yürek dağlıyordu. Onlar çaresizliklerinden, biz ise insanlığımızdan utandık.

Yardım paketlerinin bir kısmını dağıttıktan sonra; kampı incelemek üzere dağıtımı, kamptan seçilen sorumlulara bıraktık. Ev denen barakaları görmek yürek istiyordu. Siyah naylonlarla üzerleri kapatılmış derme çatma tek göz barakaların tamamına yakınını görebilecek yüksek bir yere çıktık. Çamurlu patikadan ilerleyip barakaları geçerek hâkim bir noktaya gelmek için biz zorlandık. Aklıma çuvalı büyük bir dirençle omuzlayan çocuklar geldi. Çocuklar, hayatı çile olarak tanıyan ve acıya doğuştan mirastan alan çocuklar…

Etrafımızı sarıyor, şaşkın bakışlarla bizleri süzüyorlardı. 4-5 yaşındaki çocukların hiç giyecekleri yoktu anlaşılan. Çocuk maması, süt, çocuk bezi, biberon, oyuncak ve birbirinden şirin kıyafetler nasıl bir şeydir diye düşünmek bile moral bozmak için yeterliydi. İçinde bulundukları duruma şükreden ve onların çektiği çileye talip, bulanık nehirde boğulmadan ve kurşunlanmadan geçmeyi bekleyen çok insan olduğunu bilmek buna şükür dedirtiyor, her birimiz günlük hayatta ihtiyaç olamayan nice ihtiyaçları kendimize dert ettiğimiz için üzülüyorduk.

Kamplar kadın olmanın asla kolay olmadığı yerlerdi. Herkesin kendisini taşımakta zorlandığı yağmurlu havada, çamur deryasında herkesi taşıyıp kol kanat germek;  çok büyük metanet ister diye düşündüm. Kendi kendime; oruç açacak sofrayı oluşturmanın mümkün olmadığı kamplarda iftarın gelmesini anneler isteyebilirler mi acaba diye sordum. Arakan Kampları çile ve meşakkatin bol, yutkunmanın ise gerçekten zor olduğu kamplardı.

Ne yazık ki Myanmar/ Burma’dan dünya hala haber alamıyor. Yabancı insanların Arakanlı Müslümanların yaşadığı bölgeye girişlerine asla müsaade edilmiyor. Kendi topraklarında insanların mülkiyet hakkı, nesil ve can emniyeti yok. Son bilgilere göre hepsinin parmak izleri alınıyor, resimleniyor ve hak iddia etmediklerini ifade eden metinlere imza atmaya zorlanıyorlarmış. İmza atmayan bazı kızlar gözetim altındaymış. Namuslarına düşkün olan bu insanların kızları ve eşleri için duydukları kaygı, insanı ihtiyarlatmak için yeterli diye düşündüm.

Kimliklerinin bile olmadığını söylüyor Arakanlı genç. Ahmet Türkçe konuşan bir Arakanlı. Türkiye’yi yakından tanıyor. İHH kanalıyla yardımların ulaşmasına da katkı sunan genç; “Budist rahipler bizi orada, kendi topraklarımızda istemiyorlar” diyor. Herkes gibi bende sosyal medyaya yansıyan resimleri soruyorum. “Fazlası var eksiği yok” diyor.

Programımız yoğun. Gün içerisinde farklı yerlerde üç yetimhane ziyareti gerçekleştireceğimiz için aceleyle ayrılıyoruz. Kamp çıkışında isminin sonradan Seydul İslam olduğunu öğrendiğim 9-10 yaşlarındaki çocuk yanıma yanaşıyor. Elindeki kâğıdı bana uzatıyor. Açtığımda İHH’nın logosunu çizmiş ve özenle boyamış olduğunu görüyorum. Kucaklıyor ve teşekkür ediyorum. Çantamda bulunan bir paket şekeri takdim ederken o elini koynuna atıp diğer resmi çıkarıyor. Açtığımda kısa bir şaşkınlık geçiriyor ve kendimi zor tutuyorum. Bir öğretmen olarak resimlere yansıyan zulmün Seydul İslam’ın ruhunda açtığı yaraları düşünmeden edemiyorum.

Budist Rahiplerin zulmünü ve insanları hunharca katledilişini anlatmaya çalışan Seydul İslam’ı bir kez daha kucaklıyor ve emeğe saygının gereği olarak eline harçlık tutuşturuyoruz. “Yine çiz emi” diyor ve yetimhanelere hareket ediyoruz.

Hızla kamptan uzaklaştık. Acılar yüreklerde,  gözlerimiz ise geride kaldı.

 

10.07.2013 Cihittagong /Bangladesh

Ali YALÇIN

EĞİTİM-BİR-SEN Genel Başkan Yardımcısı

 

Yazarın Diğer Yazıları
#

Çanakkale-Gazze Hattında İnsan-ı Kâmili Aramak

2024-09-08 14:19:27
#

Siyonizmin sponsorları da bedelini ödeyecek

#

Zorluklar dayanışmayla aşılır, sorunlar örgütlenerek çözülür

#

Örgütlü gücümüzle tarih yazıyor, yetkimizle kazanım üretiyoruz

#

Eğitim sisteminin ihtiyacı tamir mi, imar mı?

#

Salgın sürecinde bir fedakârlık örneği: Eğitim çalışanları

#

Hakkımızdan azına razı olmadık, olmayız

#

Pagan kültürden medet uman çağdaşlık

#

Kamu görevlisi devletin yükü değil, gücüdür

#

Yeni ufuklardan yeni umutlara

#

Paradigmalar sarmalında kadın ve emek

#

Denetim, kadavraya otopsi değil, hayata koruyucu hekimlik yapmaktır

#

Fedakârlıklarımızın ham maddesi ideallerimizdir

#

"Eğitim kovayı doldurmak değil, ateşi tutuşturmaktır"

#

Seçimimiz daha ideal bir eğitim düzeni içindir

#

Şiddet eğitimi tehdit ve tahdit ediyor

#

Yanlışı göstermek doğruyu görenlerin hakkıdır

#

Bir istiklal ve istikbal meselesi olarak öğretmenlik mesleği

#

Bugün için umut gelecek için müjdeyiz

#

Sıralama ve yerleştirme baskısı altındaki ortaöğretime yerleştirme serüvenimiz

#

Niceliğimizin büyüklüğünü niteliğimizin gücüyle besliyoruz

#

Yabancı dil öğretimi için önce öğretmen

#

Cefayla açılan yolu vefayla yürüyoruz

#

Özel öğretimin hâli ve sorunlarının halli

#

Tarihin öznesi olmak için paradigmayı değiştirmeliyiz

#

Millî Eğitim millî eğilime uymalıdır

#

Hikmet sırrına erebilen üstün zekâlı çocukları tanıma ve yetiştirme davamız

#

Büyük Türkiye hedefine inanmış 402 bin üyeyle yeni anayasa yolculuğu başlatıyoruz

#

Muhaciri olduğumuz dünyanın Ensarı olmak

#

"Doğacaktır sana va'dettiği günler Hakk'ın..."

#

Öncü medeniyet davasında imam hatip okullarının önemi ve sorumluluğu

#

Hep birlikte hareketleneceğiz, bereketlenerek büyümeye devam edeceğiz

#

Şimdi, herkesin kazandığı toplu sözleşmeyi anlatma vakti

#

Kültür elçisi olarak misafir öğrenciler

#

'İnsanlığın son adası'nda mesuliyetimiz

#

Denetimin unvan, imkân ve yetki sorunu

#

Hayatı Hakk'a uydurmak için bismillah...

#

Hayatı Durdurmak Kimlerin İşine Yarar?

#

KYK Artık Sorunların Altını Değil Üstünü Çizmeli

#

Öğretmenler Neden 'Ek Dersi' Değil de 'Ek İşi' Tercih Ediyorlar?

#

Dünü Kuşanıp Yarını Kuşatacaklar Buluştu

#

Yüreği, Kavgası, Sevdası ve Kalemi Güzel Adam

#

Ya Cumhurbaşkanı Öğretmen Olsaydı!

#

'Akademik Zam' Yeni Hükümetin Önceliği Olmalıdır

#

Aynı Sorun Aynı Hata Aynı Tartışma

#

FATİH Projesi Mesleki Eğitimi Uçurabilir mi?

#

İmkânsız Diye Bir Şey Yoktur

#

İHH'ya Hasım Olanlar İsrail'e Hısım Olanlardır

#

Milli Eğitimin Çağı Dönüştürecek Projesi

#

YÖK, Teknik Öğretmenleri Duymalıdır

#

Şafak Pavey'in Merhameti Değil, Rosa Parks'ın Başarısı

#

Sendikacılığın Öğretmeni Erol Battal

#

Öğretmenler Zimmetle Karşı Karşıya!

#

Sayın Bakanım, Bürokratların Öğretmene Neden Zulmediyor?

#

MEB Hukuk Müşavirliği Başörtüye Serbestliği Hazmedemedi mi?

#

Eğitim-İş’e Acil Şifalar Diliyorum

#

Kılık Kıyafet Özgürlüğü Eyleminde Dik Duranlar ve Dibe Vuranlar

#

MEB “Unutan iyileşir” Politikasını Bırakmalı

#

Milli Eğitim 100 Temel Eseri, Ertuğrul Günay İse Kendini Gözden Geçirsin

#

Sıddık Ertaş’ın Rosa Parks Duruşunu Kutluyorum

#

Devletin Sadık Kulları ‘Çiçek Olun’…

#

Statükonun Mankurtlaşmış Kibirli Bekçilerine

#

Vali Öğretmenleri Anladı Darısı Hükümete

#

Çığlıklar Feryada Dönüştü Çözüm: İl Emri

#

Eğitim-Bir-Sen Neleri Yapmadı?

#

‘Kamusal Alan’ Koca Bir Yalan!

#

Bakan Felaket Tellallarını Ters Köşeye Yatırdı

#

Bakan’ın İçi Burkulmuş, Biz ise Çileden Çıktık

#

Öğretmenler Bu Kez Himmet Değil Buğday İstiyor

#

Herkesi Eğitim Müfettişi Olmaya Davet Ediyorum

#

Bazı Eğitim Müfettişleri İstiklal Mahkemelerine Rahmet Okutuyor!

#

Özel Harekât Okullara Kaydırılsın (!)

#

Yalan Namertlerin Cesaretidir

#

Fişleyen Rektörü ve Dışlanan Doçenti Anlayabilmek…

#

Kurban Olarak Daha Kaç Okul Müdürü Lazım?

#

Şeflere “Ötanazi” Uygulanıyor

#

BT Öğretmenlerinin Sorunları Çözülebilir mi?

#

Sözleşmeli Yolluğunda Yanlışlar Zinciri!

MEMUR-SEN
KONFEDERASYONU
EĞİTİMCİLER BİRLİĞİ
SENDİKASI
Zübeyde Hanım Mahallesi Sebze Bahçeleri Caddesi No:86
Altındağ - Ankara / TÜRKİYE
Tel : 0.312 231 23 06 Faks : 0.312 230 65 28
ebs@ebs.org.tr
Copyright © Eğitim Bir Sen